Zaangażowanie

To zaskakujące jak mało wiemy o sobie. Nigdy bym nie sądził, że to spotkanie tak mnie odmieni – pan Imbryk aż poczerwieniał, a na policzki wypłynął mu herbaciany rumieniec. We wnętrzu miał smolisty napar, który zaskakiwał go swoją intensywnością. Nie mogę się od tego uwolnić, to silniejsze ode mnie, bez końca chcę smakować, choć sam napominam się w myślach, że to naganne. Przypomniał sobie moment, kiedy spostrzegł, że znowu jest. Stała na środku i rozglądała się wokół z wyrazem nieobecności. Uśmiechała się leciutko i Pan Imbryk był przekonany, że uśmiecha się tylko do niego. Wspaniała, niezwykła, cóż za zajmujące zjawisko – wprost trudno uwierzyć, że jest. O ile uboższy byłbym, gdybym jej nie spotkał. Bulgotało mu ciemno i aromatycznie pod melonikową przykrywką. Dzbanuszek spoglądał na Pana Imbryka i panią Cukierniczkę i czuł, że coś się zmienia. Powietrze przebiegają jakieś dla niego słabo wyczuwalne, delikatne drgania. W czarodziejski sposób wpływają jednak na jego pana i tę piękną panią… Chciałbym się mylić i na razie nie nazwę tego, co wciąż jeszcze jest tylko możliwością, ale już zaczyna się urealniać…- pomyślał filozoficznie wciągając unoszące się aromaty cierpko-jaśminowe.